یاد و خاطرات با مرحوم علی عالی زاده

صبحانه اش برای ما اماده بود از رهگذران کوچه و خیابان از همسایگان و دوستان از فرزندان و فامیل از علاقمندان به خبر و نشریات و روزنامه و مجله از همه قشر بودند تا با مردی که هیچ وقت برای مطرح شدن تلاشی نکرده بود با غمی جانکاه بدرقه اش کنند .

 

 

 

 

در فضای مجازی از همشهریان در داخل و خارج مطالبی بیاد او نوشتند که چند تا از انها اینجا می اورم .

 

بهرام اذری از دبی / خدا حافظ رفیق خدا حافظ مرد مهربان و خوشقول  خدا حافظ مرد زحمتکش و با تعصب و خدا حافظ پرسپولیسی اصیل و دوست داشتنی و عاشق سلطان علی پروین    انگار دیروز بود که من و تو و دوستان هم محله آقایان عبدالحمید احمدی ناصر احمدنژادان هاشم امیری صدیق امیری اسماعیل باستان و.....و خیلی از دوستان دیگر که الان حضور ذهن ندارم هر روز عصر در زمین خاکی لرد جوخرمون کنار گز حاج هاشم و یا زمین کنار گز قطار  و بعد ها زمین فوتبال جلو دبیرستان هوشیار  محل فعلی استادیوم اوز فوتبال بازی میکردیم و بعد از مدتی که به کویت رفتی و برگشتی هر روز بعد از بازی برای همه نوشابه میخریدی و شده بود کار هر روزمان و لذت زندگی میبردیم‌.  لعنت به این روزگار بیرحم برای تو رفتن هنوز زود بود که ما را تنها بگذاری و داغ نبودنت بر دلمان بگذاری هر چند مرگ قصه تلخ جدا نا شدنی هر انسانیست اما ای کاش  ای کاش به موقع و بوقتش فرا میرسید و حالا تو رفتی و  عکسهاییکه در آلبوم من و دوستان بیادگار مانده است  روحت شاد و ‌یادت گرامی نازنین رفیق    خدا حافظ رفیق

 

 

مهسا محمود پور / به اندازه همین عکس بودنش عمیق و کمرنگ بود. از مسئولین و سمت داران شهر نبود اما نقشش پررنگ‌تر از هر رییس و مسئولی بود. به طرز عجیبی شهر مرکزش را دکه کوچک آقای عالی‌زاده انتخاب کرده بود. انگار او اولین کسی بود که آمدن و رفتن‌هایمان را می‌فهمید. وقتی از دانشگاه بر می‌گشتم و از اتوبوس پیاده می‌شدم اولین کسی که می‌دیدم او بود. تا وقتی مادر یا پدرم بیاید دنبالم با نگاهش خیالم را راحت می‌کرد که مواظبم است. نگاهش سنگین بود، روی تن آدم می‌نشست و آدم را فکری می‌کرد. انگار کل شهر از زیر نگاهش رد می‌شد و کنترل همه چیز در دستش بود. آن طرف خیابان هم بودی و تاکسی برای رفتن به لار گیر نمی‌آمد زنگ می‌زد بر و بچه‌ها و مشکلت را حل می‌کرد. با این حد مهربانی‌اش لبخندش را یادم نمی‌آید، جواب‌هایش کوتاه و خشک و مختصر بود. بین سکوتش و حرف‌هایت دست می‌کرد یک مجله تحویلت می‌داد. انگار که شخصیتت را خوانده باشد. نمی‌دانم چه قدر سواد داشت. نمی‌دانم چه قدر از آن مجله‌ها را خوانده بود. چه قدر اهل علم و فرهنگ بود. او در سکوت و بی رنگی دکه‌اش مرکز توزیع علم و فرهنگ بود. کاش قبل از رفتنش فهمیده بودیم او چه قدر عمیق در دلمان ریشه کرده، چه قدر عمیق در ذهن‌مان بذر تفکر کاشته و جای خالی‌اش می‌تواند به اندازه یک چاه عمیق باشد، چاهی عمیق و محو که با هیچ چیزی پر نمی‌شود. چه می‌فهمیدیم وقتی رفت همه شهر دلشان می‌گیرد و عزادار می‌شوند‌.

 

 

 

فروغ هاشمی /

مرگ حق است

 اما بعضي مرگ ها تلخ تلخ....

خبر فوت مردي شريف را شنيدم كه از كودكي مي شناختم از زماني كه خيلي كودك بودم و باغبان بيمارستان بود،

به واسطه شغل مادرم ما هم زياد بيمارستان مي رفتيم و مدرسه ما هم روبروي بيمارستان بود،هميشه تعطيل كه مي شديم در حياط بيمارستان منتظر بوديم

انوقت ها  گلهاي فصلي و هميشه بهار هم  بوي بيشتري داشت و زيبايي بيشتر، هميشه مي گفت گل از شاخه جدا نكنيد كه تا روي شاخه است زيباست....

افسوس كه باغ زندگي هميشه بهار نيست و خزان

 هم منتظر است تا بگويد

مرا در منزل جانان چه امن عیش چون هر دم

/جرس فریاد می‌دارد که بربندید محمل‌ها

بعدها كه مغازه مطبوعاتي داشت با خريد كيهان  بچه ها و اگر كسي مي خواست به خارج از كشور سفر كند براي اقوام و آشنايان و دوستان جدول مي خريديم و مي فرستاديم ،اشتراك اطلاعات هفتگي كه هر هفته خودش برايمان مي آورد و وقتي هم خودمان از كنار مغازه رد مي شديم

مي گفت مگه چيزي نمي خواي بيا روزنامه خبر اومده بردار،روزهاي زندگي هم هست،ورزش و جدول هم تازه آوردم،اين هم بردار به دردت مي خوره،اين يكي هم دانستنيهاست كه هميشه بر ميداري...

(صداش تو گوشمه هميشه مي گفت خشش با

 ...اُز کو انداش ..چی اوتنای با..بدا واسه جديد مهورده)

در فراق آن‌که رفت

در عزای آن‌که بود

«دیر مانده‌ام در این سرا... »

  ولی شما، عزیز

«ناگهان چه قدر زود...»

 

روحت شاد... و يادت گرامي

 

 

 

 

مینو محمود پور / اول دبیرستان بودم و عضو انجمن ادبی. در یکی از جلسات اعضای انجمن ادبی گراش مهمان انجمن ما بودند. یکی از اعضای انجمن گراش که شعرهایی زیبا می‌خواند مجله‌ای در دست داشت که نظرم را جلب کرده بود. با خودم گفتم کسی که شعر های زیبا می‌سراید قطعا مجله‌های زیبا می‌خواند. به زور توانستم ببینم که نام مجله چهل چراغ است. بعد از اتمام جلسه مستقیم به تنها مطبوعاتی شهر رفتم. گفتم: «مجله‌ی چهل چراغ می‌خواهم» گفت: «نداریم کسی نمی‌خرد» گفتم:«من عضو می‌شوم برای من بیاورید».

شش ماه عضویت مجلهی چهل چراغ آغاز رابطه‌ی یک مجله خوان نوجوان و تنها فروشنده‌ی مطبوعات شهر بود.

دوران ریاست‌جمهوری خاتمی بود، تب نسل سوم داغ و مجله‌ها فروش خوبی داشتند. پدرم همشهری عضو بود، مادرم موفقیت، من چهل چراغ. آقای عالی زاده مجله‌ها را دم در منزل تحویل می‌داد. کم کم برای کل شهر چهل چراغ می‌آورد و همیشه می‌پرسید: «مجله‌ی دیگری نمی‌خواهی برایت بیاورم؟».

آخرین مجله‌ای که آقای عالی‌زاده تحویلم داد ده روز پیش بود. حتی وقتی مجله‌ای عضو نبودم، مجله‌ی زنان را تحویل پدرم می‌داد و می‌گفت دخترت عضو است. خوشم می‌آمد مجله بیاید پشت در خانه یا تنها مطبوعاتی شهر چشمش که به مجله‌ی خاصی بیفتد من را یادش بیاید و با اینکه عضو نیستم یکی برایم کنار بگذارد.

می‌دانست چه جور مجله‌هایی می‌خوانم. گاهی همشهری داستان را کنار گذاشته بود بدون این که من درخواست کرده باشم یا عضو شده باشم. همه‌ی آنها را با عشق می‌خریدم خوشم می‌آمد که می‌دانست سبک و سیاق خواندنم چیست و مثلا مجله موفقیت  و خانواده و این‌ها را کنار نمی‌گذاشت. همشهری داستان می‌گذاشت، زنان می‌گذاشت‌، حتی می‌دانست سالهاست چهل چراغ نمی‌خوانم پس چهل چراغ هم نمی‌گذاشت. این چنین تیزبینی ای بین رابطه‌ی فروشنده و خریدار قابل تحسین بود.

خبر درگذشت مرد مطبوعات شهر متاثرم کرد. او برای من جزییات زیبای نوجوانی و اولین رای و خاتمی و تب نسل سوم و چهل چراغ و آن شعر زیبا که در آن بعد از ظهر دوشنبه توسط یک فرد مجله به دست از گراش خوانده شد بود. زندگی جزییات زیبایی دارد که بعضی‌ها با رفتار ساده و خالصانه‌شان زیباترش می‌کنند. آقای عالی‌زاده یکی از آنها بود.

 

 

هادی صدیقی /   ‏علی عالی‌زاده، تنها نماینده فروش روزنامه و مطبوعات شهر اَوَز دیشب درگذشت. مردی که یک شهر با او خاطره دارند. ده‍هٔ هشتاد که ساکن اوز بودم شبها ساعت ۱۰ با دوستان به سمت دکه‌اش می‌رفتیم تا روزنامه‌هایی که ماشین پست می‌آورد، همان موقع بگیریم و بخوانیم و دوستان روزنامه‌خوان شهر که اندک اندک ‏از هر سویی می‌رسیدند را ببینیم. حافظهٔ عجیبی هم داشت و سلایق مردم را می‌دانست. صدایم می‌زد می‌گفت مجلهٔ شکار و طبیعت آمده، ببر برای آقای محمودی (پدربزرگم)، اینم روزنامه استقلال. می‌گفتم من که پرسپولیسیم، می‌گفت برای دایی ببر که استقلالیست. بعد می‌گفت این هم مجله خودت، یک مجله خانواده هم ‏می‌داد و می‌گفت این هم ببر برای مادربزرگ…
با از رونق افتادن مطبوعات و کم شدن مردم روزنامه‌خوان گویی عمر او نیز به ناگهان بسر رسید.
روحش شاد و یادش گرامی!

 

 

 

صمنا در نشریات انترنتی  اوز امروز , پیام دانش .فرهنگ و ارشاد اسلامی اوز ؛ پسین اوز  و مربوطی کهنه نیز مطالبی در همین رابطه منتشر شده است که در گروه های مجازی پخش شده است.